Legendarni napadač Bayern Minhena i reprezentacije Njemačke Gerd Muller preminuo je u 76. godini

Muller, koji je za Zapadnu Njemačku dao 68 golova na 62 utakmice, bolovao je od Alchajmerove bolesti od 2015. godine.

Dres Bayerna nosio je od 1964. do 1979. godine, i sa Bavarcima je bio petostruki prvak Njemačke i trostruki šampion Evrope.

Sa Zapadnom Njemačkom je bio svjetski prvak 1974. godine i evropski šampion dvije godine ranije.

Nekadašnji trener ovog sjajnog nogometaša Udo Letak najbolje je opisao ko je ustvari bio Gerd Muller.

“On je postizao golove iz šansi koje uopšte i nisu bile šanse, potiljkom, petom, grudima, zadnjicom, nekad čak i rukom”.

“Da nije bilo njega i njegovih golova, Bayern bi bio klub iz drvene kućice. Za sve svoje uspjehe zahvaljujem njemu”, kazao je čuveni Franc Bekenbauer.

“Muller je jedan od naših najvećih igrača, njemačka reprezentacija ne bi bila ovo što je danas bez njega”, tvrdi još jedna njemačka legenda Karl-Hajnc Rumenige.

Ko je, zapravo, Gerd Muller?

Gerd Muller rođen je 1945. u Nerdlingenu, mjestašcu u Bavarskoj. Seniorsku karijeru je započeo u istoimenom klubu, tadašnjem niželigašu, 18 godina kasnije. S obzirom na to da se u tadašnje vrijeme na fudbal još gledalo kao na igru, a ne na biznis koji donosi milionske prilive novca, Muller je za život morao da zarađuje radeći i druge poslove.

“Zarađivao sam samo 160 maraka mjesečno od fudbala. Sjećam se da sam neko vrijeme od pola devet do pola četiri prenosio namještaj, a poslje toga išao na trening”, prisećao se Gerd početka.

Samo jedna sezona (1963/1964) i 51 gol na 31 meču za Nerdlingen bili su karta u jednom pravcu ka Minhenu i Bajernu. Bavarci su tad bili drugoligaši, a sa klupe ih je predvodila legenda jugoslovenskog fudbala Zlatko „Čik“ Čajkovski.

U startu, Čajkovski nije bio oduševljen pojačanjem. Za to je bila kriva Mullerova konstitucija – visina od 172 centimetara i 80 kilograma.

“Šta da radim sa jednim dizačem tegova u napadu?”, upitao je tada Čajkovski, nadenuviši Mulleru novi nadimak „debeljuca“.

Očigledno je znao šta da radi. Gerd Muller mu je to pokazao sa dva gola na debiju. Sa još 31 u nastavku sezone trasiran je put tima ka elitnom rangu – Bundesligi.

Od tog trenutka, Bajernova historija je počela da se piše zlatnim slovima iz Gerdovog pera.

U prvoj sezoni u eliti (1965/1966) tim iz Minhena je uspeo da dođe do treće pozicije, a da se u Bavarskoj izrađuje prava fudbalska mašinerija koji će pomjeriti granice igre bilo je jasno poslje osvajanja istorijskog kupa te sezone.

Već u sljedećoj, pored odbrane trofeja u kupu, Bavarci su došli i do prvog trofeja na evropskoj sceni osvojivši Kup pobjednika kupova. Muller je bio najbolji strelac Bundeslige i dobio nagradu za igrača godine.

Godina 1969. bila je iz snova za Bajern. Na klupi sa Brankom Zebecom, a na terenu sa Gerdom, osvojena je prva dupla kruna. Mašinerija je radila kao nikada do tad. U narednim godinama, riznici je pridodat novi kup (1971), a titule u Bundesligi su se ređale 1972, 1973. i 1974. U te tri sezone, „Bombarder“ je igrao na vanserijskom nivou – na 101 meču 106 puta je pogađao mrežu.

Da ovajanje Kupa pobjednika kupova iz 1967. nije bio izolovan slučaj, te da su Bajern i Muller kadri da „terorišu“ protivnike i van granica zemlje, najjasnije se vidjelo 1974. Tad je njemački tim došao do prve titule prvaka Evrope, a Gerd Muller je bio najbolji strijelac Kupa šampiona sa osam golova (od toga, dva u ponovljenom meču finala protiv madridskog Atletika na Hejselu u Briselu 17. maja. Prvi, dva dana ranije, završen je nerešeno (1:1) i posle produžetaka).

U međuvremenu, Muller je uveliko predstavljao i uzdanicu Zapadne Njemačke. Za Pancere je debitovao 12. oktobra 1966. u utakmici protiv Turske, da bi već u narednom meču Albaniji isporučio četiri gola i najavio ono što će uslediti u narednom periodu.

Na Svjetskom prvenstvu 1970. u Meksiku publici se prikazao na najbolji način. Sa 10 golova, kao prvi strijelac takmičenja, vodio je Njemce do treće pozicije. Te godine je proglašen i najboljim evropskim fudbalerom.

Osokoljen sjajnim partijma i šampionskom titulom u klubu 1972, Muller je djelovao nezaustavljivo i na Evropskom prvenstvu u Belgiji iste godine, pa je sa po dva pogotka u polufinalu protiv domaćina (2:1) i finalu protiv Sovjetskog saveza (3:0) trasirao put Zapadne Njemačke ka vrhu Starog kontinenta.

Njemci su u tom periodu gazili Evropom, ali je cio tadašnji tim bio svjestan da bi ono što će uslediti 1974. moglo da promjeni sudbinu svakog igrača i vine ga na pijedestal fudbalskog Olimpa. To je najbolje znao Gerd Muller.

Finale Svjetskog prvenstva u Zapadnoj Njemačkoj. Na tribine Olimpijskog stadiona u Minhenu ne može igla da padne. Sve oči su uprte u domaćina predvođenim kapitenom Bekenbauerom i Milerom. Na drugoj strani bio je izuzetno jak protivnik – Holandija. Preteča „totalnog“ fudbala na čelu sa legendarnim Johanom Krojfom.

Nije dobro počelo po Njemce, Neskens je doveo Lale u vođstvo već u drugom minutu iz penala, da bi Brajtner u 25. na isti način poravnao. U 43. na delu je viđena istorija. Napad Elfa po desnoj strani, ubačena lopta do Muller koji iz okreta pogađa mrežu i postavlja konačan rezultat – 2:1.

Njemačka je šampion svijeta! Gerd je heroj! Kraj.

Poslje tog poslednjeg, 68. pogotka za državnu selekciju, kad je kroz manje od dva mjeseca objedinio evropsku titulu sa Bajernom i svetsku sa Zapadnom Njemačkom, Muller je odlučio da okonča reprezentativnu karijeru. „Nacionalni bombarder“ otišao je u penziju kao istinski junak, iako mu je bilo tek 28 godina.

Na klupskom nivou je nastavio da dominira, osvojio je još dvije titule prvaka Evrope u naredne dve godine sa Bajernom – 1975. je postigao dva gola u revanšu polufinala protiv madridskog Reala, da bi 1976. drugim pogotkom protiv Lidsa u finalu rešio pitanje pobednika. Na zimu je bio i strijelac protiv Kruzeira (2:0) u finalu Interkontinenalnog kupa donevši Bavarcima prvu svetsku titulu, što je ujedno bio i poslednji njegov trofej. Osvojio je sve.

Poslje godina velikih uspjeha došao je red na nove snage. Gerd Muller je sišao sa velike scene 1979. kad se iz Bavarske preselio na Floridu, u tim po imenu Fort Luderdejl Strajkers, gde je 1981. zvanično završio karijeru.

Deceniju kasnije vratio se u svoju kuću i radio kao asistent u drugom timu Bajerna od 1992. do 2014.